Władysław I Łokietek, z dynastii Piastów, ur. między 1259 a 1260, zm. 2 III 1333, Kraków, książę łęczycki i kujawski, król Polski, syn Kazimierza I kujawskiego i Eufrozyny opolskiej, młodszy brat Leszka Czarnego i Siemomysła, ojciec Elżbiety Łokietkówny i Kazimierza III Wielkiego. 1288 odziedziczył (po bracie Leszku Czarnym) ziemię sieradzką oraz sandomierską, 1289 przejściowo Kraków; 1291–92 toczył walki z Wacławem II (czeskim); 1296 wybrany na tron wielkopolski jako mąż Jadwigi, córki Bolesława Pobożnego; 1300 usunięty z tronu, schronił się na Węgrzech; 1304–05, wspomagany przez oddziały węgierskie, opanował ziemię sandomierską; 1306 zajął Kraków oraz objął zwierzchnictwo nad Pomorzem Gdańskim, które utracił 1308–09 (zagarnięte przez Krzyżaków); 1312 stłumił bunt mieszczan małopolskich (tzw. bunt wójta Alberta); 1314 opanował Wielkopolskę; 1320 koronował się na króla polskiego (jego zwierzchność uznali książęta kujawscy); Władysław dążył bezskutecznie do odzyskania Pomorza Gdańskiego, początkowo pokojowo (proces przed sędziami papieskimi w Inowrocławiu 1320–21 zakończony wyrokiem przychylnym dla Polski, nieuznanym przez Krzyżaków), następnie prowadząc wojnę z zakonem; mimo zwycięstwa 1331 pod Płowcami, 1332 utracił Kujawy. Walcząc o zjednoczenie ziem polskich Władysław opierał się głównie na średniej i drobnej szlachcie, zwłaszcza małopolskiej, a także współpracował z przedstawicielami Kościoła (Jakub Świnka); umiejętnie korzystając z pomocy węgierskich Andegawenów, doprowadził do zjednoczenia większości ziem polskich, stwarzając podstawę do dalszej ich konsolidacji.

Treść biogramu pochodzi z bazy wiedzy WN PWN, zobacz także: Encyklopedia PWN (https://encyklopedia.pwn.pl), Słowniki języka polskiego (https://sjp.pwn.pl), i Słowniki obcojęzyczne (https://translatica.pl).